جانت را دوزخ آشیانه مکن

گرد بیهوده و محال مگرد

از خیال محال دست بدار

اندرین بحر بیکرانه چو غوک

کان سرای بقا برای تو است

آن سرای بقا تراست مُعد

در جهان زشت و نیکو و چپ و راست

پایه بسیار سوی بام بلند

پایهٔ اول اندرو حلم است

جمع کردی بر اوّلین پایه

تو حقیقت بدان که در عالم

نیست از بهر آسمان ازل

بهر بالا و شیب منزل را

اندرین راه اگرچه آن نکنی

هرکه او تخم کاهلی دارد

هرکه با جهل و کاهلی پیوست

بتر از کاهلی ندانم چیز

از پی کارت آفریدستند

تو به خلقان چرا شوی قانع

دو دو عالم یکی کند صادق

ملک و ملک از کجا به دست آری

روز بیکاری و شب آسانی

تاج و تخت ملوک بی نم میغ

از پی سیم و طعمهٔ گردون

کیسهٔ پر مدوز و پرده مدر

علم داری به حلم باش چو کوه

علم بی حلم شمع بی نور است

شهد بی موم رمز احرار است

برگذر زین سرای کون و فساد

کاندرین خاک تودهٔ بی آب