آن نه زیشان که آن هم از قدر است

که شناسد همی ز نام و ز ننگ

خفته نالد ز گوشمال همی

شکر سیلی حق که داند کرد

نزنند از برای جان دندان

جز فرومایه ای و گمراهی

با قضایش دل تو ناشاد است

نشناسی خدای را به خدای

که تواند قفای او خوردن

تا زند دست لعنتش سیلی

همچو بادام بی دو پوست خوری

حکم را بُختیان بارکشند

زانکه جان می کنند و می خندند

گر یکی ور هزار شاید از او

هرچه آید به جز عطا نبوَد