آرزو بخش آرزومندان

مهربان تر ز من تویی بر من

نعمتت را میانه پیدا نیست

با رضای خودش قرینی ده

نسبت باد و خاکم آتش کن

وز من افتادنست و شخشیدن

من بلخشیده ام تو دستم گیر

پرده پوشیت کرده مغرورم

خواندهٔ خاتمت ندانم کیست

نکند نیز لابه ام سودیت

مردم دیده شد جنابت شوی

مردم دیده را دری بگشای

که بترسد ز بی نیازی تو

چه حدیثست ای تو ای همه تو

گرگ و یوسف نگارخانه ت را

که بکاهد غم دل از گِل ما

تو پذیرم که دیگران گفتند

مرده ایشان مرا تو یار بسی

چون یقین شد که من منم تو تویی

چون تو هستی باد بود همه

ای زیان تو به که سود جهان

کز تو او را بخیره بس باشد

یا توان زیست بی رعایت تو

وآنکه بی تست روزکی دارد

وآنچه گفتی مکن بکردم من

بی تو باشم ز آسیا بانگم

جان من باش تا نمیرم من

من کیم از تو ای دریغ به من

چبود خوب و زشت مشتی خاک

کز ثنای تواش زبان باشد

خاک را تا به عرش سربفراشت

که برد نامت از سرِ دوری

که ترا بر مجاز بستودی

که مه ما و مه بود و هستی ما

چه بود پیش پاک مُشتی خاک

من که باشم که نیک و بد باشم

بد شود نیک ما چو نگرفتی

وز تو خود بد نیاید اینت عجب

از تو نیکی همه سزاوارست

بندگان را خود از تو نیست خبر

جهل ما عذرخواه علم تو بس

نه تو شیری گرفته ای بگذار

بهر انجاز لطف موعودت

وآنچه از فعل ماست تقصیر است