از ثنایت چو مُشک بویا شد

هست در امر و در مشیّت تو

ملک بی هلک و عزّت ابدی

همه از تو ترا شده جویان

پیش عاقل به آشکار و نهان

کان همه هیچ نیست بی تو و بس

گرچه قادرترست عاجزتر

زانکه کابین دین طلاق تنست

که فسادش صلاح را جاهست

زَهره کس را که این چه یا آن چون

نیست کس ناصر از صلاح و فساد

لیک دوری هنوز و دیر شوی

که نیابی به راه راست جواز

زانکه ایمان نماز بیمار است

تو چه دانی که چیست جانبازی

بر درِ روم در سجود شدی

همّت سگ بر استخوان مقصور

بیت را همچو بت شکستن به

گرچه با او کنون هم از خانه ست

برکسی کو ازین و آن دورست

کانچه راحت جراحت او داند

ببر از خلق تا نبرد حلق

که خرد نام تو ز نیک و بد است