سوی او کی بود سفرت از پای

آینهٔ دل زدودن آمد و بس

نشود روشن از خلاف و شقاق

چیست محض صفاء دین شماست

صورت و آینه یکی نبود

آنکه در آینه بود نه توی

آینه از صورت تو بی خبرست

کان پذیرای صورت از نور است

عیب در آینه است و در دیده ست

مثل او چو بوم و خورشیدست

از پی ضعف خود نه از پی اوست

آفت از ضعف چشم خفاشست

چون نه ای خط و سطح و نقطه شناس

سال و مه مانده در حدیث بطی

که تجلی نداند او ز حلول

آینه کژ مدار و روشن دار

آبگینت نماید اندر میغ

دیو رویی نماید از خنجر

خنجرت کار آینه نکند

به توان دید از آن که در گِل خویش

که ز گِل دور چون شدی رستی

گِل تو گاخنست و دل گلشن

زو تجلی ترا مهیاتر

گشت بوبکر در تجلّی خاص