جامهٔ نو ز دولت انبوه است

مر مرا اوستاد چونین گفت

اصل شادی و راحت و تزیین

سال و مه بخت از او به آزادیست

ور بود زرد درد و محنت و آه

رنج بر دل فزونتر از کوهست

کیسه و صره اصل مال بُوَد

لیک زان مرد را همه خطرست

آنکه در خانه به گزین باشد

آینه زن بُوَد نکو هُش دار

چون گشایش که آیدت ز کلید