حاتم آنگه که کرد عزم حرم

کرد عزم حجاز و بیت حرام

مانده بر جای یک گُره ز عیال

زن به تنها به خانه در بگذاشت

مر ورا فرد و ممتحن بگذاشت

بر توکّل ز نیش رهبر بود

در پسِ پرده داشت انبازی

جمع گشتند مردمان برِ زن

حال وی سر به سر بپرسیدند

در ره پند و نصحت آموزی

شوهرت چون برفت زی عرفات

گفت بگذاشت راضیم ز خدای

باز گفتند رزق تو چندست

گفت چندانک عمر ماندستم

این یکی گفت می ندانی تو

گفت روزی دِهم همی داند

باز گفتند بی سبب ندهد

نیست دنیا ترا به هیچ سبیل

گفت کای رایتان شده تیره

حاجت آنرا بُوَد سوی زنبیل

آسمان و زمین به جمله وراست

برساند چنانکه خود خواهد

از توکّل نَفَس تو چند زنی

چون نه ای راهرو تو چون مردان

کاهلی پیشه کردی ای تن زن

دل نگهدار و نفس دست بدار

تا بدانجا که ما و تو داند

عقل کاندر جهان چنو نرسد

گوشِ سر دو است و گوشِ عشق یکیست

بی شمار ار چه گوش سر شنود

بر دو سوی سر آن دو گوش چو نیو

کودکی رو ز دیو چشم بپوش