در مناجات پیر شبلی گفت

گفت گر زانکه نبوَدم دوری

لمن الملک گوید او به صواب

گویم الیوم مملکت آنراست

یوم و غد ملکت ای به ما بر چیر

تیغ قهر تو سرافرازان را

نوش دان بهر سود و سودا را

هرچه جز حق چو زان گرفتی خشم

زانکه از حرف لا همی به آله

راه تا با خودی هزاران سال

پس به آخر چو چشم باز کنی

خویشتن بینی از نهاد و قیاس

بی خود از هیچ آیی اندر کار

زین مسافت دو دست عقل تهیست

ای سکندر در این ره آفات

زیر پای آر گوهر کانت

با دل و جان نباشدت یزدان

نفس را سال و ماه کوفته دار

چو تو فارغ شدی ز نفس لئیم

بیم و امید را به جای بمان

نیست را مسجد و کنشت یکیست

پیش آنکس که عشق رهبر اوست

هستی دوست پیش دیدهٔ دوست