عاشقان سوی حضرتش سرمست

تا چو سویش براقِ دل رانند

جان و دل در رهش نثار کنند

عقل و جان را به نزد او چه خطر

پردهٔ عاشقان رقیق ترست

غالب عشق هست مغلوبش

ابر چون زآفتاب دور شود

کابر چون گبر مظلمست و کدر

اندکی زو حیات انسانست

بس موحّد محب حضرت اوست

بد نباشد محدّث تلقین

در محبت نگر به تألیفش

ای محب جمال حضرت غیب

نکشی شربت ملاقاتش

پیش توحید او نه کهنه نه نوست

چون یکی دانی و یکی گویی

چون رهی کرد فخر و عار ترا

با الف هست با و تا همراه

دست و پایی همی زن اندر جوی

دست یازیست قالت تو هنوز

شو به دریای داد و دین یک دم

تا کند توبهٔ تو جمله قبول

تو هنوز از متابعی شیطان

تو حدیثی نفس مزن ز قِدم

صد هزارت حجاب در راهست

چون ترا بار داد بر درگاه

چون خدایت به دوستی بگزید

تویی تو چو رخت برگیرد

رنگیرد جهان عشق دویی

نیست در شرط اتحاد نکو

بنده کی گردد آنکه باشد حُر

همه شو بر درش که در عالم

چون رسیدی به بوس غمزهٔ یار

از پی زنگ آینهٔ دل حُر

مشو از راه ناتوانستن

نیک و بد خوب و زشت یکسان گیر

نه عزازیل چون ز رحمن دید

صورت آنکه هست بر درِ میر