شاکی قهر و غیرتش کفّار

آنچه در چشمه باید اندر چشم

تهمت گبر و شبهت ثنویست

شکر و سُکرش مقام مفخر و عار

قهر او آتشی روانها را

قهر او مرد را غرور دهد

دال دولت دوال برباید

قاف را همچو سیم بگدازد

صالح و طالح از فزع یکسان

کفش صوفی به کشف برخیزد

کشف سر در کشد کشف کردار

لطف او بینوا نوازنده

اختیار آفرین جان تو اوست

که روانت به لطف پاینده است

زنده از مرده مرده از زنده

باشهٔ ملک را به بیشهٔ لنگ

لقمهٔ کِرم را ملخ چین کرد

کرم سیمین بود ملخ زرین

با بلا در عطا همی خندید

سگی آرد ز صورت بلعام

سگ اصحاب کهف بر درِ غار

درخور مدح و آفرین گردد

با عزازیل قهر کرد انا خیر

با که گویم که در جهان کس نیست

قهر و لطفش به هرکه هست رسان

گردنان بر درش سراندازان

برمیده فراعنه از بر او

صد هزاران عَلَم نگون کرده

چاکرش زان یکی دوتا گشته

از ره راست توسنی کرده

مرده آید کفن کشان در پای

مُرَد در حال ور چه باشد میر

هیچ ترسان نبوده از امهالش

سرکشان را لگام قهرش بس

ضعفا را ز لطف داده دو بهر

بر گرفتست رسم استغفار

سبقت رحمتی عجب خورده

پاک کرده صحایفش ز گناه

پرده دار است و پردهْ در نه چو ما

صبر و شکری ز بندگان بس کرد

درِ حس بست و راه جان بگشاد

از زبان بدان شدی ایمن

مرد کوهی ز نکبتِ نکبا

عفو او شستنش توانسته

تو نگفته سر او نیوشیده

فضل حق را همی زند به فضول

کرده بر لوح قسمت قدمش

عقل هشیار را چو مردم مست

آنکه بر وی ببست رخنهٔ بخت

غیب دان او و غیب دار شما

عالِمِ غیب را به عالَم غیب

کی شدی تاجدار مشتی خاک

لشکر لطف او پذیرهٔ آه

دوزخ از بیم او سپر گیرد

کرمش را نزول بهر عطاست

خشم صفرائیان بننشیند

او وفادارتر ز ما با تو

دوست دارد نیاز ایشان را

اینت بی عقل ظالم و جاهل

مهربان تر ز ماست او بر ما

مادران را کجاست بر فرزند

ورنه بر خاک کی بُد این بازار

هرکه افتد ز پای گیرد دست

نپذیرد چو ما خسان را او

عالم الغیب خاک را خواهد