یاد دار این سخن از آن بیدار

فَاعبُدِ الرّبَ فی الصّلوةِ تَراه

آنچنانش پرست در کونین

گرچه چشمت ورا نمی بیند

ذکر جز در ره مجاهده نیست

رهبرت اول ارچه یاد بُوَد

زانکه غوّاص از درون بحار

فاخته غایبست گوید کو

حاضران را ز هیبت است منال

نالهٔ شوق فاخته بشنو

کانکه خشنودی احد جوید

لحدش روضهٔ بهشت شود

حاضر آنگه شوی که در مأمن

تا در این خطّهٔ تکاپویی

چون ازاین خطه یک دو خطوط رفت

هرکه شد لحظه ای ز خود خشنود

کی بدین اصل و منصب ارزانی است

عشق و آهنگ آن جهان کردن

مردگی جهل و زندگی دینست

آن کسانی که مرد این راهند

چون گذشتی ز عالم تک و پوی