گاهِ خُردی به اوّلین پایه

گاه بر بر نهدش همواره

گاه دورش کند بیندازد

گاه بنوازد و کشد بارش

خشم گیرد ز دایه آه کند

برِ او هست طفل کم مایه

شرط کار آنچنان همی راند

می گذارد به جمله کار به شرط

گاه حرمان و گاه پیروزی

گه به دانگی ورا کند محتاج

ور نه بخروش و پیش قاضی شو

ابله آنکس که اینچنین ماند

خیر محض است و شر عاریتی

که نکوکار هیچ بد نکند

ورنه محض عطاست هرچه ازوست

که خدا را بد از کجا شاید

چون کند بد به خلق عالم چون

لقب خیر و شر به توست و به من

هیچ بد نافرید بر اطلاق

زهر آن را غذای و این را مرگ

گرچه پشتش پُر از گهر باشد

بودیی کس نکردی ایچ نگاه

پشت او خواه سیاه و خواه سپید

آینهٔ تو ز پیش دل برداشت