آنکس که ز عاشقی خبر دارد

جان را به قضای عشق بسپارد

گه دست بلا فراز دل گیرد

پیوسته چو من فگنده تن گردد

بگسسته شود ز شهر و ز مسکن

هر چند که زهر عشق می نوشد

وان دیده به دست غیر بردوزد

ای یار مقامر خراباتی

بنمای به من کسی که او چون من

یا از ره کم زنان نشان جوید