تا کی کنم از طرهٔ تو فریاد

یک شهر زن و مرد همی باز ندانند

آن روز که زلفین نگون تو بدیدند

هشیار نشد هر که ز گفتار تو شد مست

من با رخ چون لاله و با عارض چون مشک

تو زر کنی از لاله و کافور کنی مشک

ویران کنی آن دل که درو سازی منزل

ای منزل تو گشته ز آشوب تو ویران

جیحون شده چشم من از آن زلف سمن سا

مشهور جهان گشته سنایی ز غم تو

تو مایهٔ خوبی شدی ای مایهٔ خوبان

صد رحمت و صد شادی بر جان تو ای بت