تا نگار من ز محفل پای در محمل نهاد

دلبران بی دل شدند زانگه که او بربست بار

روز من چون تیره زلفش گشت از هجران او

زان جمال همچو ماهش هر چه بود از تیره شب

زاب چشم عاشقان آن راه شد پر آب و گل

راه او پر گل همی شد کز فراق خود همی

چاکر از غم دل ز مهرت برگرفت از بهر آنک