در دل آن را که روشنایی نیست

در خرابات خود به هیچ سبیل

پسرا خیز و جام باده بیار

جرعه ای می به جان و دل بخرم

می خور و علم قیل و قال مگوی

چند گویی تو چون و چند چرا

در مقام وجود و منزل کشف

تو یکی گرد دل برآری و ببین

تو خود از خویش کی رسی به خدای

چون به جایی رسی که جز تو شوی

تو مخوانم سنایی ای غافل