چون خرامان ز خرابات برون آمد مست

شربت کفر چشیده علم کفر به دست

نیست حاصل شود آنرا که برون شد از هست

که به شمشیر جفا جز دل عشاق نخست

از پس پردهٔ پندار و هوا بیرون جست

که در آن ساعت زنار چهل گردن بست

خاکیی را که ازین خاک شود خاک پرست

که به بتخانه نیابیم همی جای نشست