زین سبب چشمم همیشه همچو رویش روشن است

بر گریبان دارم آنچ آن ماه را بر دامن است

جامه پر خون باشد آن کس را که در خون مسکن است

از برای آنکه من در آب و او در روغن است

کانچه او را در زبان بایست در پیراهن است

گر چه کارش همچو گردون کشتن ست و بستن است

آن پریروی از شگرفی روز و شب با آهن است

پس بدین قیمت مر او را یک جهان جان بر من است

کودکی بس تند خوی و کره ای بس توسن است

گر مرا روزی ازو سورست سالی شیون است

جور ما زین گنبد فیروزهٔ بی روزن است

خود جهان گویی به هجر عاشقان آبستن است

تن چو تار ریسمان و دل چو چشم سوزن است

آن بتی را کافت آفاق و فتنهٔ برزن است

گفت من قصابم اینجا گرد ران با گردن است

در ثنای او سنایی ده زبان چون سوسن است