زان چشم پر از خمار سرمست

اندر عجبم که چشم آن ماه

یا بر دل خسته چون زند تیر

بس کس که ز عشق غمزهٔ او

برد او دل عاشقان آفاق

چون دانست او که فتنه بر خاست

یک شهر ازو غریو دارند

دارند به پای دل ازو بند

تا عزم جفا درست کرد او