تا به گرد روی آن شیرین پسر گردم همی

بهر آن بو تا که خورشیدی به دست آرم چنو

پس چو میدان فلک را نیست خورشیدی چو تو

آبروی عاشقان در خاکپایش تعبیه ست

از پی گرد سم شبدیز او وقت نثار

روی تا داریم به کویش در بهشتم در بهشت

که گهی از شرم تر گردم ز خشم آوردنش

گر هنوز از دولبش جویم غذا نشگفت از آنک

تا چو شیر اورخ به خون دارد من از بهر غذاش

روی زورد من ز عکس روی چون خورشید اوست

گر چه هستم با دل آهوی ماده وقت ضعف

هر چه پیشم پوستین درد همی نادر تر آنک

با سنایی و سنایی گشتم اندر عشق او