که بس غریب نباشد ز تو غریب نوازی

ستیزه بر دل ما و دو چشم تو سوی بازی

چه فتنه ای تو که شبها میان روح چو رازی

تو از میان دو ابرو هزار قبله بسازی

جهان عشق تو دارد پس از فراز فرازی

گه عتاب نمودن به پارسی و به تازی

عجبتر آنکه بدیدم ز نوش صبر گدازی

ز غمزهٔ تو فزاید جهان کتاب مغازی

زهی دو مومن جادو زهی دو کافر غازی

بناز بر همه خوبان که زیبدت که بنازی

که هیچ عمر ندارد چو عمر عشق درازی

رسید کار به جان و گذشت عمر به بازی