در ره روش عشق چه میری چه اسیری

آنجا که گذر کرد بناگه سپه عشق

آزاد کن از تیرگی خویش و غم عشق

عالم همه بی رنج حقیری ز غم عشق

میری چه کند مرد که روزی به همه عمر

آن سینه که بردی بدل دل غم عشقت

این نیمه که عشقست از آن سو همه شادیست

سودای زبان گر چه نشاطیست به ظاهر

راه و صفت عشق ز اغیار یگانه ست

خواهی که شوی محرم غین غم معشوق

تا در چمن صورت خویشی به تماشا

از پوست برون آی همه دوست شو ایرا