آن دلبر عیار من ار یار منستی

گر هیچ کلاهی نهدم از سر تشریف

بر افسر شاهان جهانم بودی فخر

ور گل دهدی چشم مر از آن رخ چون باغ

گرهیچ عزیز دهدم از پس خواری

جوزای کمرکش کشدی غاشیهٔ من

ور کژدم زلفش گزدی مر جگرم را

هر روز دلی نو دهدم از دو لب خویش

یاری که نسوزد نه بسازد ز لب او

گر هیچ قبولم کندی سایهٔ آن در

گر لطف لبش نیستی از قهر دو زلفش

گویند که جز هیچ کسان را نخرد یار

ور داغ سنایی ننهادی صفت او