از ماه رخی نوش لبی شوخ بلایی

شکرست مر آنرا که نباشد سر و کارش

گویی که ندارد به جهان پیشهٔ دیگر

تا چند کند جور و جفا با من عاشق

تا چند کشم جورش من بنده به دعوی

دانم که خلل ناید در حشمت او را

گر جامه کنم پاره و گر بذل کنم دل

خورشید رخست او و سنایی را زان چه