88
غزل شمارهٔ ۳۳۳
جانا اگر چه یار دگر می کنی مکن
اسباب عشق زیر و زبر می کنی مکن
گویی دگر کنم مگرم کار به شود
حقا که کار خویش بتر می کنی مکن
منمای روی خویش بهر ناسزا از آنک
خود را بگرد شهر سمر می کنی مکن
بر گل ز مشک ناب رقم می کشی مکش
هر مشک را نقاب قمر می کنی مکن
ای سیمتن ز عشق لب چون عقیق خود
رخسارهٔ مرا تو چو زر می کنی مکن