ز دست مکر وز دستان جانان

ز بس کاخ شوخ داند پای بازی

گشاد از چشم من صد چشمهٔ خون

اگر چه خود ندارد با رهی دل

چو زلف او رخ من پر شکن باد

نبیند روز عمر من دگر مرگ

سنایی تا سما گردان بود هست

بود همواره از بهر تفاخر