بندهٔ یک دل منم بند قبای ترا

خاک مرا تا به باد بر ندهد روزگار

کاش رخ من بدی خاک کف پای تو

گر بود ای شوخ چشم رای تو بر خون من

تیر جفای تو هست دلکش جان دوز من

بار نیامد دلم در شکن زلف تو

بنده سنایی ترا بندگی از جان کند