خورشید تویی و ذره ماییم

تا کی به نقاب و پرده یک ره

چون تو صنم و چو ما شمن نیست

آخر نه ز گلبن تو خاریم

گر دستهٔ گل نیاید از ما

بادی داریم در سر ایراک

آب رخ ما مبر ازیراک

از خاک در تو کی شکیبیم

یک روز نپرسی از ظریفی

زامد شد ما مکن گرانی

بل تا کف پای تو ببوسیم

برف آب همی دهی تو ما را

با سینهٔ چاک همچو گندم

بر در زده ای چو حلقه ما را

وندر همه ده جوی نه ما را

از شیر فلک چه باک داریم

ما را سگ خویش خوان که تا ما

پرسند ز ما که اید گوییم

تو بر سر کار خویش می باش

کز عشق تو ای نگار چنگی