85
غزل شمارهٔ ۲۲۲
دلبرا تا نامهٔ عزل از وصالت خوانده ام
ای بسا خون دلا کز دیده بر رخ رانده ام
بر نشان هرگز ندیدم بر دل بی رحم تو
گر چه هر تیری که اندر جعبه بد بفشانده ام
ظن مبر جانا که من برگشته ام از عاشقی
یا دل از دست غم هجران تو برهانده ام
زان همی کمتر کنم در عشق فریاد و خروش
کاتش دل را به آب دیدگان بنشانده ام
حق خدمتهای بسیار مرا ضایع مکن
زان که روزی خوانده بودم گرچه اکنون رانده ام
هم تو رس فریاد حالم حرمت دیرینه را
رحم کن بر من نگارا ز آنکه بس درمانده ام