در زلف تو دادند نگارا خبر دل

یا دل بر من باز فرست ای بت مه رو

نی نی که اگر نیست ترا هیچ سر ما

چندین سر اندیشه و تیمار که دارد

بی عشق تو دل را خطری نیست بر ما

تا دل کم عشق تو در بست به شادی

چاک زد جان پدر دست صبا دامن گل

تیره شد ابر چو زلفین تو بر چهرهٔ رخ

همه شب فاخته تا روز همی گرید زار

زان که گل بندهٔ آن روی خوش خرم تست

گل برون کرد سر از شاخ به دل بردن خلق

تا گل عارض تو دید فرو ریخت ز شرم