من کیستم ای نگار چالاک

کی زهره بود مرا که باشم

صد دل داری تو چون دل من

در عشق تو غم مرا چو شادی

در راه رضای تو به جانت

از هر چه برو نشان تو نیست

شوریده سر دو زلف تو هست

در کار تو شد سر سنایی