از حل و از حرام گذشتست کام عشق

تسبیح و دین و صومعه آمد نظام زهد

خالیست راه عشق ز هستی بر آن صفت

بر نظم عشق مهره فرو باز بهر آنک

چندین هزار جان مقیمان سفر گزید

این طرفه تر که هر دو جهان پاک شد ز دست

برخاست اختیار و تصرف ز فعل ما

اندر کنشت و صومعه بی بیم و بی امید

برداشت پرده های تشابه ز بهر ما

مستی همی کنم ز شراب بلا ولیک

آزاده مانده ایم ز کام و هوای خویش

دامست راه عشق و نهاده به شاهراه

زان دولتی که بی خبران را نصیبه ایست

چون یوسف سعید بفرمودم این غزل