ای زلف تو تکیه کرده بر گوش

ای کرده دلم ز عشق مفتون

چون رزم کنی و بزم سازی

گویند ترا مه قدح گیر

گیرم که مرا شبی به خلوت

نیکو نبود که بی گناهی

گیرم که سنایی از غمت مرد

بی روی تو بود دوش تا صبح

یارب شب کس مباد هرگز