ز جزع و لعلت ای سیمین بناگوش

دو جادوی کمین ساز کمان کش

که پیش این و آن جان را و دل را

چو بینمت آن دو تا لعل پر از کبر

بدین گویم زهی خاموش گویا

بسا زهاد گیتی را که بردی

بسا شیران عالم را که دادی

زنی گل را و مل را خاک در چشم

ز مستی باز کرده بند کرته

ز جزعت خانه خانه دل شود خون

گریزد در عدم هر روز و هم شب

تو جانی گر نه ای د ربر عجب نیست

نگارا از سر آزاد مردی

مرا چون از ولی بخریده ای دی

مرا گفتی فراموشم مکن نیز

که گشت از بهر یاد جزع و لعلت