از فلک در تاب بودم دی و دوش

با لب خشک از سرشک دیدگان

گاه می خوردم گه از بحر دعا

بی رخ تو در میان بحر آب

از کمال هجر در صحرای درد

صحبت دیدار تو جستم همی

بی تو لرزان و طپان بر روی خاک