برخیز و برو باده بیار ای پسر خوش

باده خور و مستی کن و دلداری و عشرت

رنج و غم بیهوده منه بر دل و بر جان

خواهی که بود خاک درت افسر عشاق

ناموس خرد بشکن و سالوس طریقت

زهد و گنه و کفر و هدی را همه در هم

تا زنده شود مجلس ما از رخ و زلفت

از جان و جوانی نبود شاد سنایی

صد سجدهٔ شکر از دل و از جان به تو آرد