غریبیم چون حسنت ای خوش پسر

سفر داد ما را چو تو تحفه ای

نظرمان مباد از خدای ار به تو

دل تنگ ما معدن عشق تست

هنوز از نهالت نرسته ست گل

ببندد به عشق تو حورا میان

نباشد کم از ناف آهو به بوی

نگارا ز دشنام چون شکرت

عجب نیست گر ما قوی دل شدیم

بینداز چندان که خواهی تو تیر

تو بر ما به نادانی و کودکی

بدین اتفاقی که ما را فتاد

مدر پردهٔ ما که در عشق تو

که از روی نسبت نیاید نکو

دل و جان و عقل سناییت را