من کیم کاندیشهٔ تو هم نفس باشد مرا

گر بود شایستهٔ غم خوردن تو جان من

گر نه عشقت سایهٔ من شد چرا هر گه که من

هرنفس کانرا بیاد روزگار تو زنم

هز رمان ز امید وصل تو دل خود خوش کنم

چون خیال خاکپایت می نبیند چشم من