سیمرغ عشق را دل من آشیانه بود

عرش مجید جاه مرا آستانه بود

آدم میان حلقهٔ آن دام دانه بود

کرد آنچه خواست آدم خاکی بهانه بود

امید من به خلد برین جاودانه بود

وز طاعتم هزار هزاران خزانه بود

بودم گمان به هر کس و بر خود گمان نبود

گفتم یگانه من بوم و او یگانه بود

چون کردمی که با منش این در میانه بود

کاین بیت بهر بینش اهل زمانه بود

صد چشمه آن زمان زد و چشمم روانه بود

ره یافتن به جانبشان بی رضا نبود