پندار بد آن عشق و یقین جمله گمان بود

وان عشق مجازی بد و آن سود و زیان بود

و ز دیده برون آمد دردی که نهان بود

ایمان من آن روی چو خورشید جهان بود

زلفی که درو مرتدی و کفر نشان بود

آیین بت بتگری از دیدن آن بود

الحق ز چنان زلف مسلمان نتوان بود

راهی که در وصل نکویان همه جان بود

منزلگهش از آتش سوزان دمان بود

گور و لحد آنجا دهن شیر ژیان بود

گفتند رسیدیم سر ره بر آن بود

بر خاک نشستند که افلاس بیان بود

افزون ز حدیثی نبد آنجا که گمان بود