وصال حالت اگر عاشقی حلال کند

وصال جستن عاشق نشان بی خبریست

رهیست عشق کشیده میان درد و دریغ

نصیب خلق یکی خندقی پر از شهوت

چو از نصیب گذشتی روا بود که دلت

چو آفتاب رخش محترق شود ز جمال

نگار من چو شب از گرد مه درآلاید

نگه نیارم کردن به رویش از پی آن

کمال حال ز عشاق خویش نقص کند

وصال او به زمانی هزار روز کند

هزار آیت دل بردنست یار مرا

چو او سوار شود سرو را پیاده کند

حدیث در دهن او تو گوییی که مگر

گمان بری که سیه زلف او بر آن رخ او

زهی بتی که به خوبی خویش در نفسی

هزار صومعه ویران کند به یک ساعت

تبارک الله از آن روی پر ملاحت و زیب