گر نفاق اندرونی پاک آید در عیار

در پناه شاه دارد مرد بیت المال کار

آبدار از چشمهٔ توفیق و پاک از شرک خار

منقسم باشد درین ره ز اضطراب و ز اضطرار

بس خطا باشد درین تهمت شنودن بوی بار

حضرت سیمرغ کو تا بشنود آن ناله زار

در شعاع نور افتم بی سر و بن دره وار

دل برآورده به قهر از کلی جانشان دمار

کبرویش رفته باشد در میان شاخسار

کی شود در حلقهٔ مردان میدان پایدار

با خرد همخوابه کی دیدند او را اهل غار

پای بر مرغی نهاده کی رسد کس بر مدار

زرق چون سازند بی افلاس در کوی شمار

در دمغ عاشقان بودست ازین سودا خمار

درد بود ردا قلم میراند بر لوح نگار

گرد عشاقان مگرد ای مختصر هان زینهار

بند ایشان را نشایی دست از ایشان باز دار

عشق لیلی را ندادی جای در دل خوار خوار

برکشید از عشق لیلی تیغ بر وی صدهزار

شب روی خود شور دیگر دارد اندر کار و بار

نیمشب گفتست موسا اهل را کنست نار

عالمی روشن شود در دم از آن نور شرار

صد هزاران پوست خلعت گردد اندر هر دیار

خضر کو تا در شود غواص وار اندر بحار

نه درین گمشد هنوز آن گوهر اسرار دار

طالبان را در قدم آبست و در آتش وقار

باد بس باشد ز یوسف عاشقان را یادگار

ور در آن دردی بود یوسف خود آید در کنار

در میان چشم زخمی زین دو عالم سوگوار

کی کند در گوش کیوان از بزرگی گوشوار

چون عمر در زین نشیند بوالحسن باید سوار

تا نه این مردی نماید در حضور ذوالفقار

عزریائیلی برآید از پی اسفندیار

باز تا بر دست باشد کی کند تیهو شکار

نی که روی ماه بهتر خاصه در دریا کنار

و آنکه شد در کار دلبر آب خورد از جوی عار

مفلسان بی گناهانند ای دل در گذار

تا چه خواهی داد قومی رنگ داران را حصار

ور کسی زجری کند بی گفت شو و اندر گذار

باز چون میریش دادی گم کند چون تو هزار

هم دل اندر محرم خلوت سرای شهریار

کی شدند او را مطیع اندر بیابان شیر و مار

ور چه در بتخانه ای هشیار باش و پی فشار

بر خیال چشمهٔ معبودیه کرد اختصار

از کلوخی گل برون آید ز دیگر سوی خار

باغبان هرگز ندادی نیم جو را ده خیار

نام آن گیرد که باشد چون سها زرد و نزار

هر چه جز بندست زحمت هر چه جز زخمست عار

چون کند نقش سلیمان دیو بر روی ازار

دست برد از همسران خویش و ز اهل و تبار

جون برون یازد کند در کام او چون خر فسار

آتشی باید که افتد در ضیاع و در عقار

عقل بعد از علم باید تا درست آید شمار

نافع آید دل محاسن را چو دین باشد شعار

دور ما آخر برآرد هم دمار از هر چهار

زینهار ای خفتگان بیدار باشید از قرار

هر چه ذر اندر یمین و هر چه سنگ اندر یسار

ایمنی باز آرد از تخلیط و تندی و بخار

گو برو اندر ریا از بهر خر گندم بکار

کسی مسلم باشدش جولان میدان عذار

کز رخ خورشید می بینند سرخی بر انار

مصطفا داند خبر دادن ز وحی کردگار

من چه دانم کز چه بیند دزد در شبهای تار

نالهٔ گردون کفایت باشد از تقدیر بار

فضل کن بر عاشقان و راز هم در پرده دار

چون دگر گویندگان او را مفرما سنگسار