خاک را از باد بوی مهربانی آمدست

نرگس مخمور بوی خوش ز طبعی خواستست

باغ مهمان دوست برگ میزبانی ساختست

باد غمازست و عطاری کند هر صبحدم

آتش لاله چرا افروخت آب چشم ابر

آری آری هم برین طبعست تیغ شهریار

دست خسرو گر نبوسیدست ابر بادپای

تا عروس ملک شاه از چشم بد ایمن بود

سبزه کو پذرفت نقش تیغ تیزش لاجرم

پیش تخت شاه چون من طوطی شکرفشان

راست خواهی هر کجا گل نافه ای از لب گشاد

لاف هستی زد شکوفه پیش رای روشنش

سرو یازان بین که گویی زین جهان لعبتی

گل گرفته جام یاقوتین به دست زمردین

آفتاب داد و دین سنجر که او را هر زمان

کلک عقل از تیر او عالم گشایی یافتست

آسمان پیش جلال او زمین گردد از آنک

خه خه ای شاهی که از بس بخشش و بخشایشت

چون به سلطانی نشینی تهنیت گویم ترا

ترک این صحرای اول با جلاجلهای نور

صدر دیوان در دبیری هست تا یابد معین

مطرب صحن سیم بر بام تو سوری بدید

شاه اقلیم چهارم تا فرستد هم خراج

شحنهٔ میدان پنجم تا سلحدار تو شد

قاضی صدر ششم را طالع مسعود تو

آنکه پیر صفهٔ هفتم سبکدل شد ز رشک

کارداران سرای هشتمین را بر فلک

از ضمیرت دیده ام آن کنگر طاقی که هم

از در دولت سبک بر بام هفتم رو که چرخ

خسروا طبعم به اقبال جمالت زنده گشت

تا به حرف مدح تو خوانم ثنای دیگران

اینک از اقبال تو پردخته شد آن خدمتی

در او در آب قدرت آشناور آنچنانک

بر سر خوان عمادی من گشادم این فقع

شاخ بادا از نهال عمر تو زیرا که خود