ای خواجه ترا در دل اگر هست صفایی

گر باطنت از نور یقینست منور

آری چو بود صورت تحقیق چو تلبیس

دعوی که مجرد بود از شاهد معنی

گر شاهد وقت تو بود حشمت و نعمت

کاین حشمت و نعمت دو حجایند یقین دان

این هست وجودش متعلق به مجازی

تا این دو رفیق بد همراه تو باشند

تو بسته شده در گره آز شب و روز

بفروخته دین را به یکی گرده و کرده

بویی نرسید به مشامت ز حقیقت

در دعوی مطلق چو رسولی شده مرسل

تا جسم و دلت هست به هم هر دو مرکب

تا زین تن آلوده برون ناید کبرت

بیرون کن ازین خانهٔ خاکی دل خود را

گر خاطر اوهام برنده شود از خلق

ار حق به جز از حق نکند هیچ قبولی

آن دل که بدین سان بود اندر ره توحید

در حوصلهٔ تنگ تو زین بیش نگنجد

کاین فضل الاهی بود اندر ره توحید

شونیست شو از خویش و میندیش کزان پس

اندر صفتت نیست چه نامی و چه ننگی

گر نزد سنایی بشدی خلقت اول