چرا چو روز بهار ای نگار خرگاهی

گهی به لطف چو عیسا مرا کنی فلکی

گهی به بوسه امیرم کنی به راهبری

گه از مسافت با روغنی کنی آبی

به دست رد و قبول تو چون به دست کریم

به مار ماهی مانی نه این تمام و نه آن

ندیده میوه ای از شاخ نیکوییت وز غم

به نوک غمزهٔ ساحر مباش غره چنین

از این شعار برون آی تا سوی دلها

حدیث کوته کردم که این حدیث ترا

یمین دولت بهرامشاه بن مسعود