ای دل ار خواهی که یابی رستگاری آن سری

جانت اندر راه معنی یک قدم ننهد به صدق

هر زیادت کان ندارد بر رخان توقیع شرع

مرد زی در راه دین با رنگ رعنایی مساز

همچو گل تر دامنی باشی که رویی در بهار

با دم سرد و هوای گرم کی گردد بدن

چیست چندین آب و گل را سروری کردن به حرص

بلعجب کاریست چون تو بنگری از روی عقل

خلق عالم گر ز حکمت ظاهرت گویند مدح

مثله کردی بهر بدنی پیش هر دون اختری

راست چون بکری بود کو داده عذرت را ز دست

آن شبی کش عرس باشد خلق ازو با نای و کوس

تنگدستی را همی گر مدبری خوانی ز جهل

از خجالت پیش دین گستاخ نتواند گذشت

گر چه این معشوق رعنا خوبروی و دلبرست

نفس را اندر گرفت و خوردن هر رنگ و بوی

شیر نر بوسد به حرمت مرد قانع را قدم

سلسبیل از بهر جان تشنگان دارد خدای

می چه خواهی خوبتر زین از میان هر دوان

آنچه اینجا ماند خواهد چند پویی گرد آن

هر کرا خشنود تن دین هست ناخشنود ازو

ماه کنعان تا به یک منزل بها هجده درم

گر توانگر میری و مفلس زیی در روز چند

مر امل را پای بشکن از اجل مندیش هیچ

این دو پیمانه که گردانست دایم بر سرت

گر چه عمر نوح یابی اندرین خطهٔ فنا

زین جهان خود جز دریغا هیچ کس چیزی نبرد

لافت از زورست و زر پیوسته دیدی تا چه کرد

گر همی خواهی که پوسیده نگردی در هوس

عالمی دیگر گزین کاین جا نیابی هم نفس

اندر آن عالم نیابی محرمی مر جانت را

ای هوا بر دل نشانده چیست از لابرالاه

آنچه لا رد کرد تا دل بر نتابی زان همه

گر هوای نفس جویی از در دین در میای

تیغ تحقیق از نیام امتحان چون بر کشی

خاک از انصاف دادن این چنین شد محترم

با عقاب تیز چنگ و با همای خوب پر

مر مخالف را چخیدن هست با او همچنانک

بی چراغ شرع رفتن در ره دین کوروار

همچو «لا» بر بند و بگشا گر همی دعوی کنی

رنج کش باش ای برادر همچو خار از بهر آنک

بود نوشروان عادل کافری در عهد خود

شاد باش ای مهتری کز فضل تو در نیم شب

چاکران دولتت را گر دهی یک روز عرض