تو آن بی مثل و بی شبهی که دور از دانش مایی

ز رایی کز هوا خیزد تو دور از چشم آن رایی

به هر جایی که جویمت این به علم ای عالم آن جایی

به هر چه ارواحها داند به خوبی هم تو اعلایی

هر آن بندی که گردد سخت آنرا هم تو بگشایی

ببینی هر چه پنهان تو درین اجسام پیدایی

هم خلقان بفرسایند و تو بی شک نفرسایی

که بخشاید درین بیدادمان گر تو نبخشایی

شعاعی گر فرو میرد مر آن را هم تو افزایی

شعاع از تست مر مه را برین گردون مینایی

کواکب را به گردون بر به قدرتها تو آرایی

مر اسطقسات را پستی گهی و گاه بالایی

بسان تاج نوشروان زمینها را بپیرایی

به بحر ار بنده ای جوید همی در تو بپیمایی

تو آن فردی خداوندا که خود را هم تو می شایی

خداوندا خداوندی که خود را می تو بستایی

وگر یک پشه را گویی بگیرد ملک دارایی

توانا را به امر تست ستارا توانایی

از آن شادیم ما جمله که تو آخر مکافاتی

ز گنجت بود هر گنجی که دادی حاتم طایی

نهایت نیست از دشمن پدید آرند غوغایی

ندانستند از فضلت ز رعنایی و رسوایی

نهان گشتند سر تا سر حسودان و تو بر جابی

چو بی حد گشت ظلم او پس آن گه جانش بربایی

به خاک تیره شان کردی ملیک الملک مولایی

نهان دارندهٔ گوگرد سرخ و شخص عنقایی

بصیر و مفضل و منعم خدای دین و دنیایی

وگر عصیان کند بنده به عذری باز بخشایی

یکی از کرکسان آورد بر گردنت پیمایی

ز خود برخیز یک چندی اگر مرد تولایی

بهار آری بیارایی چنان جنات حورایی

به باغ و راغ از آن لولو نمایی لاله حمرایی

چون من گریان مضطر را فراوان نعمت طایی

ز حکمت باغها گردد چنان چون جان ببخشایی

ایا دستی که روز و شب بروی رطلها مایی

اگر ارت به سر آید گمانی بر زکریایی

وگر رانندت از شهرت گمانی بر که تنهایی

وگر بهتان سرایندت چنان می دان مسیحایی

اگر مردی تو دامن را به دنیا در نیالایی

نثار درگه عالی پشیمانی به هر رایی

کجا داند نمود از جیب هرگز ید بیضایی

وگرنه دوری از اقصای عالم درد سینایی

همه روزت همی بینم که در مهر تجلایی

کی آید ناقد مردان به طبایی و طیایی

مترس از خار و خس هرگز اگر بر طمع حلوایی

بخاید مرگ ناچارت اگر آهن همی خایی

تو از مرگی شوی ایمن اگر نزدیک ما آیی

سکندروار صحرا را شب و روز ار بپیمایی

به پیش کهتر و مهتر سزد گر دیر بستایی

تو نیز از خواندن توحید شاید گر نیاسایی

بدین توحید کو کردست اندر شعر پیدایی