رویش خوش و مویش خوش باز از همه خوشتر لب

کرده رخ و زلف او را بی منت روز و شب

دولتکدهٔ چرخ است از قدر و قدش مرکب

وز بهر جانسوزی دست فلک و کوکب

در هر شکن زلفش برخوانده که: لا تعجب

مهر از گلوی تنین ماه از دهن عقرب

می سرکه بخواهد شد چندان نمک اندر لب

کو آب گره بندد مانند حباب و حب

در باغ جمال او زلف و زنخ و غبغب

نازک لب او در تب بگداخت مرا قالب

در حجرهٔ یاقوتین عیسی چکند با تب

شوخی و خوشی را خود این ملک بود یارب

های ای دل و هان ای جان من یرغب من یرغب

آن بدر فلک رتبت و آن ماه ملک مشرب

شیر فلک از قهرش چون شیر زمین در تب

جود از کف او گویان با بخل که:لا تقرب

جز این دود گر هرچت آن هست هوالمطلب

ور جود علی جویی اینک کف او اشرب

در دست بهین سنت مدحست مهین مذهب

در دولت و پیروزی هم ادهم و اشهب