رحل بگذار ای سنایی رطل مالامال کن

یک زمان از رنگ و بوی باده روح القدس را

زهد و صفوت یک زمان از عشق در دوزخ فگن

در میان زهد کوشان خویشتن قلاش ساز

شاهد شیرین نخواهد زاهدان تلخ را

سرو خود را گوی ای سرو از پی گلزار رخ

تو به کژی ما به خدمت چون دو دالیم از صفت

خاک جسم و آب چشم ما به دست عشق تست

باز صیاد اجل را آتشین منقاردار

دامن تر دامنان عقل در آخال کش

عاشق مالست حرص و دشمن مالست می

خال خود در چشم ما زن صبحهامان شام کن

عشق یک رویست او را بر در عیسی نشان

عشق را روز عزیمت باد بر فتراک بند

ای سنایی خویش را چون طبع خرم وقت کن

خرقه و حالت به هشیاری محال و مخرقه ست