تا کی از یاران وصیت تخت و افسر داشتن

تا تو بیمار هوای نفس باشی مر ترا

گر ترا بر کشور جان پادشاهی آرزوست

ور ره دین و شریعت ناگزیران بایدت

کفر باشد از طمع پیش در هر منعمی

سیم و زر را خوار داری پیش تو آسان بود

خار را در راه دین همرنگ گل فرسود نست

راستی در راه توحید این دو شرطست ای عجب

آدمی اصلی بود با احتیاط و اصطفا

بگذر از رنگ طبیعت دست در تحقیق زن

هر که دارد آشنایی با همه کروبیان

زیر پای حرص دنیا چون دلت فرسوده شد

قوت اسلام و دین بود اقتضای ایزدی

شرط باشد دین به حرمت داشتن در حکم شرع

دوزخست انباشتن در ملت فردوسیان

هر که او از موکب صورت پرستان شد برون

و آنکه را اندیشهٔ عقلی بود گوید طبیب

خود ندانی گر نبودی جان نبودی تن نکو

گر نتابد سوی کان خورشید تابان بر فلک

ناجوانمردی و بددینی بود کز ناکسی